In navolging van de blog van Peter, DELLE (niets doen tot problemen verdwijnen), moest ik denken aan mijn eigen ervaringen met nietsdoen tijdens lopen. Dit voorjaar liep ik vanuit Zuid-Frankrijk naar Santiago de Compostella, in Noord-West Spanje. Ik had mijn werk, en daarmee mijn to-do list voor vertrek goed afgerond, en zou in juni pas weer aan de slag gaan, onbekend met wat.
Niets doen dus. Nou ja, lopen tot de volgende herberg, slaapplek inrichten en jezelf verzorgen, eten, douchen en ervaringen delen met andere lopers. En dat levert alles bij elkaar weer zijn eigen problemen op: Is de herberg vol, hoe ver moet ik dan nog extra lopen, is er een supermarkt open (Spanje heeft siësta's waar je rekening mee moet houden)? Het maakt dus niet uit hoeveel of hoe weinig er is om mee bezig te zijn, ik bedenk altijd wel 'problemen'. Zit ik zo in elkaar? Heb ik iets nodig om me mee bezig te houden? Of was mijn tocht vooral een les om kleine zaken los te laten, want het komt toch wel goed.
Als aanbestedingsadviseur had ik de neiging om op alle kleine details te letten om maar te voorkomen dat er 'ruimte' bestond die misbruikt kon worden door de inschrijver (echt, dit was mijn instelling). Sinds ik weer aan het werk ben probeer ik het tegenovergestelde. Alleen de minimale kaders schetsen en daarbinnen zoveel mogelijk ruimte bieden. En wat een opluchting is dat, en wat een energie krijg ik daarvan. Wat niets doen je al niet kan brengen..
Suzanne
Reactie schrijven