Ongeveer een jaar geleden schreef ik een blog vanaf een van de zonnigste eiland ter wereld, Bonaire. Mijn voornemen was om het hoge Nederlandse tempo los te laten en meer mee te gaan in de rust die het eiland uitstraalt. Ondanks dat het toch hard werken was, is de rust vinden zeker gelukt. De uitdaging bleek vooral te zitten in het vasthouden van deze rust na mijn terugkeer in het hectische Nederland.
Nog in dezelfde week dat ik terug kwam, kreeg ik een nieuwe, leidinggevende functie aangeboden. Met nog steeds hetzelfde voornemen en de ervaring die ik aan de andere kant van de wereld had opgedaan, nam ik deze uitdaging met beide handen aan. Met volle overtuiging dat ik dit aankon en niet zo vatbaar zou zijn voor het welbekende fenomeen onder de generatie millennials: de burn-out. Helaas bleek de realiteit toch anders, want inmiddels ben ik 9 maanden verder en heb ik veel van de symptomen ondervonden.
Zelf heb ik nooit gezegd dat ik daadwerkelijk een burn-out had, omdat ik het vooral omschreef als “een beetje overspannen”. Ik lag namelijk niet hele dagen lang in bed, ging nog elke dag (met tegenzin) naar werk, deed zelfs af en toe nog sociale dingen met vrienden en familie. En toch nam mijn energie in een razend tempo af en de overprikkeling juist toe. "Een echte burn-out, dat overkomt mij niet. Het is nog even doorzetten maar na deze week wordt het echt beter" is wat ik mezelf keer op keer vertelde. De realisatie dat ik eigenlijk al te ver was gegaan, kwam pas op het moment dat ik op een vrijdagavond hyperventilerend op de bank zat door het idee maandag weer aan het werk te moeten.
Gelukkig had ik de mogelijkheid mijn werkzaamheden snel neer te leggen en tijd voor mezelf te nemen. Uiteindelijk ben ik één week thuis gebleven om vervolgens weer in mijn oude functie terug te keren, om alles weer langzaam op te bouwen. Met hierbij natuurlijk de nadruk op langzaam. Heel lang heb ik met het idee gelopen dat deze stap terug gelijk was aan opgeven. Dat ik niet hard genoeg mijn best had gedaan en dat het allemaal toch wel meeviel. Inmiddels weet ik dat dit niet zo is en heb ik nog steeds alle vertrouwen in een mooie carrière.
Mijn generatie is nu eenmaal uitermate geschikt om een burn-out te krijgen. Er wordt dan ook heel wat verwacht van de wereld om ons heen: een goede baan, carrière maken, reizen, regelmatig feestjes en festivals bezoeken en dat terwijl je ook je sociale contacten onderhoudt. Hoe gaat iedereen hier toch mee om? In de afgelopen periode heb ik veel gelezen over deze trend en de (negatieve) gevolgen. Iedereen heeft een eigen ervaring, een eigen mening en een eigen oplossing, waardoor ik (helaas) de conclusie moest trekken dat er geen simpele remedie voor is.
Iedereen is anders, en daarom kan ook niemand een passend advies geven in deze situatie. Wat voor mij heeft geholpen is het geruststellende idee dat ik niet alleen ben in deze situatie. Door het bespreekbaar te maken en te vertrouwen op de mensen op mij heen, en daarbij mezelf tijd en ruimte te gunnen om alles op een rijtje te kunnen zetten, krabbel ik stukje bij beetje weer omhoog. Ik ben dankbaar voor de lieve mensen om mij heen en de mogelijkheid om door deze situatie mezelf beter te leren kennen. Met het woord “rust” als een soort mantra in mijn gedachte, is mijn voornemen van een jaar geleden nu belangrijker dan ooit. Niet omdat het kan, maar omdat het moet.
Daphne
Reactie schrijven